Και επειδη κρατώ τις Στρουμφουποσχέσεις μου...

Η Ψιψινέλ έχει πολλά ταλεντά. Αυτό οφείλω να το παραδεκτώ. Το δυνατο της σημείο,όμως, είναι η μουσική.
Όπως ήδη προανέφερα έχει ένα ανεπανάληπτο ταλέντο: την στιχουργική.
Ποιος Φοίβος, ποιος Θεοφάνους, ποια Γερμανού και πράσινα άλογα. Είναι να μην πιάσει η Ψιψινέλ στο στόμα της τραγούδι. Θα το κάνει ... αγνώριστο. Το φέρνει από δω, το παίρνει από κει και τσουπ να σου οι καινούργιοι του στίχοι. Μέρα λεν’ οι στίχοι, νύχτα τραγουδά η Ψιψινελ. Αγαπώ λέει το τραγούδι, πονώ θα τραγουδήσει η Ψιψινέλ. Νόημα και συνοχή μπορεί να μην έχουν οι νέοι στίχοι αλλά η ατρόμητη Ψιψινελ εκεί, επιμένει.
Αν προσπαθήσει, δε, να επαναλάβει το τραγούδι για δεύτερη φορά δεν πρόκειται να ξαναθυμηθεί τους ίδιους στίχους αλλά αυτό δεν την πτοεί καθόλου.
Και ξανά προς την δόξα τραβά και δώσ’ του στίχους χωρίς νόημα και λογική.

Προσπάθησα να συγκρατηθώ αλλά δεν μπορώ. Θα το πω κι αυτό...
Εκτός απ’ το ταλέντο της ως στιχουργός έχει και τρομερό (με την κυριολεκτική σημασία της λέξης) ταλέντο στο τραγούδι. Μην με πάρετε με τις πέτρες. Δεν εννοώ ότι είναι παράφωνη (που είναι δηλαδή αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί...ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω), είναι που δεν μπορεί με τίποτα να ακολουθήσει μια μελωδία. Δεν ξέρω τι πάει λάθος αλλά όποιο τραγούδι κι αν τραγουδήσει (ok Ψιψινελ εκτός απ’ το “Νου σου κύριε οδηγέ”) ακούγεται σαν μεταλλαγμένο. Και πιθανότατα να είναι! Κι αυτό επειδή η καλή μου ψιψίνα έχει αυτή την φοβερή (είπαμε:κυριολεκτώ) ικανότητα να το μετατρέπει όπως την βολεύει.
Παρόλα αυτά είναι τόσο χαριτωμένες οι προσπαθειες που κάνει να τραγουδήσει που δεν σου κάνει καρδιά να την σταματήσεις (και ενίοτε ίσως αφαιρέσεις και τις ωτοασπίδες!).
Ουφ! Αυτά είχα να πω. Αν και είμαι σίγουρη πως θα προσπαθήσει να ισχυριστεί πως λέω μπούρδες,μην την πιστέψετε...είναι όλα αλήθειες. Δυστυχώς... για όσους την ακούνε!